अथ अष्टमः सर्गः
स तस्य मध्ये भवनस्य संस्थितो
	महद्विमानं मणिरत्नचित्रितम् ।
प्रतप्तजाम्बूनदजालकृत्रिमं
	ददर्श धीमान् पवनात्मजः कपिः॥१॥
तदप्रमेयप्रतिकारकृत्रिमं
	कृतं स्वयं साध्विति विश्वकर्मणा ।
दिवं गते वायुपथे प्रतिष्ठितं
	व्यराजतादित्यपथस्य लक्ष्म तत् ॥२॥
न तत्र किञ्चिन्न कृतं प्रयत्नतो
	न तत्र किञ्चिन्न महार्हरत्नवत् ।
न ते विशेषा नियताः सुरेष्वपि
	न तत्र किञ्चिन्न महाविशेषवत् ॥३॥
तपः समाधानपराक्रमार्जितं
	मनः समाधानविचारचारिणम् ।
अनेकसंस्थानविशेषनिर्मितं
	ततस्ततस्तुल्यविशेषनिर्मितम् ॥४॥
मनः समाधाय तु शीघ्रगामिनं
	दुरासदं मारुततुल्यगामिनम् ।
महात्मनां पुण्यकृतां महर्द्धिनां
	यशस्विनामग्र्यमुदामिवालयम् ॥५॥
विशेषमालम्ब्य विशेषसंस्थितं
	विचित्रकूटं बहुकूटमण्डितम् ।
मनोऽभिरामं शरदिन्दुनिर्मलं
	विचित्रकूटं शिखरं गिरेर्यथा ॥६॥
वहन्ति यत्कुण्डलशोभितानना
	महाशना व्योमचरानिशाचराः।
विवृत्तविध्वस्तविशाललोचना
	महाजवा भूतगणाः सहस्रशः॥७॥
वसन्तपुष्पोत्करचारुदर्शनं
	वसन्तमासादपि चारुदर्शनम् ।
स पुष्पकं तत्र विमानमुत्तमं
	ददर्श तद्वानरवीरसत्तमः॥८॥
इत्यार्षे श्रीमद्‌रामायणे वाल्मीकीये आदिकाव्ये सुन्दरकाण्डे अष्टमः सर्गः