अथ एकोनत्रिंशः सर्गः
तथागतां तां व्यथितामनिन्दितां
	व्यपेतहर्षां परिदीनमानसाम् ।
शुभां निमित्तानि शुभानि भेजिरे
	नरं श्रिया जुष्टमिवोपजीविनः॥१॥
तस्याः शुभं वाममरालपक्ष्म
	राजीवृतं कृष्णविशालशुक्लम् ।
प्रास्पन्दतैकं नयनं सुकेश्या
	मीनाहतं पद्ममिवाभिताम्रम् ॥२॥
भुजश्च चार्वञ्चितपीनवृत्तः
	परार्ध्यकालागुरुचन्दनार्हः।
अनुत्तमेनाध्युषितः प्रियेण
	चिरेण वामः समवेपताशु ॥३॥
गजेन्द्रहस्तप्रतिमश्च पीन-
	स्तयोर्द्वयोः संहतयोस्तु जातः।
प्रस्पन्दमानः पुनरूरुरस्या
	रामं पुरस्तात्स्थितमाचचक्षे ॥४॥
शुभं पुनर्हेमसमानवर्ण-
	मीषद्रजोध्वस्तमिवामलाक्ष्याः ।
वासः स्थितायाःशिखराग्रदन्त्याः
	किञ्चित्परिस्रंसत चारुगात्र्याः॥५॥
एतैर्निमित्तैरपरैश्च सुभ्रूः
	सञ्चोदिता प्रागपि साधुसिद्धैः।
वातातपक्लान्तमिव प्रणष्टं
	वर्षेण बीजं प्रतिसञ्जहर्ष ॥६॥
तस्याः पुनर्बिम्बफलाधरोष्ठं
	स्वक्षिभ्रुकेशान्तमरालपक्ष्म ।
वक्त्रं बभासे स्मितशुक्लदंष्ट्रं
	राहोर्मुखाच्चन्द्र इव प्रमुक्तः॥७॥
सा वीतशोका व्यपनीततन्द्री
	शान्तज्वरा हर्षविवृद्धसत्त्वा ।
अशोभतार्या वदनेन शुक्ले
	शीतांशुना रात्रिरिवोदितेन ॥८॥
इत्यार्षे श्रीमद्‌रामायणे वाल्मीकीये आदिकाव्ये सुन्दरकाण्डे एकोनत्रिंशः सर्गः