अथ द्वात्रिंशः सर्गः
ततः शाखान्तरे लीनं दृष्ट्वा चलितमानसा ।
वेष्टितार्जुनवस्त्रं तं विद्युत्सङ्घातपिङ्गलम् ॥१॥
सा ददर्श कपिं तत्र प्रश्रितं प्रियवादिनम् ।
फुल्लाशोकोत्कराभासं तप्तचामीकरेक्षणम् ॥२॥
साथ दृष्ट्वा हरिश्रेष्ठं विनीतवदवस्थितम् ।
मैथिली चिन्तयामास विस्मयं परमं गता ॥३॥
अहो भीममिदं सत्त्वं वानरस्य दुरासदम् ।
दुर्निरीक्ष्यमिदं मत्वा पुनरेव मुमोह सा ॥४॥
विललाप भृशं सीता करुणं भयमोहिता ।
राम रामेति दुःखार्ता लक्ष्मणेति च भामिनी ॥५॥
रुरोद सहसा सीता मन्दमन्दस्वरा सती ।
साथ दृष्ट्वा हरिवरं विनीतवदुपागतम् ।
मैथिली चिन्तयामास स्वप्नोऽयमिति भामिनी ॥६॥
सा वीक्षमाणा पृथुभुग्नवक्त्रं
	शाखामृगेन्द्रस्य यथोक्तकारम् ।
ददर्श पिङ्गप्रवरं महार्हं
	वातात्मजं बुद्धिमतां वरिष्ठम् ॥७॥
सा तं समीक्ष्यैव भृशं विपन्ना
	गतासुकल्पेव बभूव सीता ।
चिरेण सञ्ज्ञां प्रतिलभ्य चैवं
	विचिन्तयामास विशालनेत्रा ॥८॥
स्वप्नो मयायं विकृतोऽद्य दृष्टः
	शाखामृगः शास्त्रगणैर्निषिद्धः।
स्वस्त्यस्तु रामाय स लक्ष्मणाय
	तथा पितुर्मे जनकस्य राज्ञः॥९॥
स्वप्नो हि नायं नहि मेऽस्ति निद्रा
	शोकेन दुःखेन च पीडितायाः।
सुखं हि मे नास्ति यतो विहीना
	तेनेन्दुपूर्णप्रतिमाननेन ॥१०॥
रामेति रामेति सदैव बुद्ध्या
	विचिन्त्य वाचा ब्रुवती तमेव ।
तस्यानुरूपं च कथां तदर्थ-
	मेवं प्रपश्यामि तथा शृणोमि ॥११॥
अहं हि तस्याद्य मनोभवेन
	सम्पीडिता तद्गतसर्वभावा ।
विचिन्तयन्ती सततं तमेव
	तथैव पश्यामि तथा शृणोमि ॥१२॥
मनोरथः स्यादिति चिन्तयामि
	तथापि बुद्ध्यापि वितर्कयामि ।
किं कारणं तस्य हि नास्ति
	रूपं सुव्यक्तरूपश्च वदत्ययं माम् ॥१३॥
नमोऽस्तु वाचस्पतये सवज्रिणे
	स्वयम्भुवे चैव हुताशनाय ।
अनेन चोक्तं यदिदं ममाग्रतो
	वनौकसा तच्च तथास्तु नान्यथा ॥१४॥
इत्यार्षे श्रीमद्‌रामायणे वाल्मीकीये आदिकाव्ये सुन्दरकाण्डे द्वात्रिंशः सर्गः